Η γλώσσα του βλέμματος

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
από τα "ΝΕΑ"

«...Εχετε παρατηρήσει τα μάτια του προδότη, του επίορκου, του ψεύτη, του δόλιου, του υποκριτή, του θεομπαίχτη. Είναι βλέμματα πλάγια, λοξά. Κοιτάνε πάντα στο χώμα αλλά νιώθεις ότι βρίσκοντας κι εκεί μια αντίδραση γωνιάζουν και ανεβαίνουν ύπουλα και σε χτυπούν πισώπλατα.

Παρατηρήστε τα μάτια του επιπόλαιου, του φαφλατά, του παραμυθά, του ρήτορα της δεκάρας αλλά και του ψευδοπροφήτη, του αερολόγου οραματιστή, δεν διαφέρουν γιατί δεν έχουν βάθος. Είναι σαν να χορεύουν εκτός αυλαίας και συνάμα σαν να εκλιπαρούν να τα πιστέψεις γιατί άλλο τρόπο να κρατηθούν στα πράγματα δεν έχουν από τις φαντασμαγορικές εκλάμψεις τους.

Δείτε τα μάτια της μάνας που αποχαιρετά τον γιο που ξενιτεύεται. Διακρίνεις ένα βαθύ τρόμο, ένα σκοτεινό υπονοούμενο που ξεπηδά πίσω από το επιφανειακό γελούμενο δάκρυ.

Και δείτε τα μάτια της μάνας που κηδεύει παιδί. Ενας ωκεανός φωτός ορμάει να ξεβράσει στον κόσμο πεθαμένη την ωδίνη του τοκετού και να γίνει στην παραλία του σύμπαντος έρεβος.

Και είναι τα βλέμματα του βαριά άρρωστου φίλου που υποπτεύεται την αλήθεια και σε κοιτά επί ώρες χωρίς να μιλά αλλά εκλιπαρώντας και ικετεύοντας με ένα πελώριο ερωτηματικό λες και απαιτεί να μάθει και συνάμα ελπίζοντας να μη μιλήσεις αν πρόκειται να βεβαιώσεις τους φόβους του (...) Εχετε συχνά στη βιασύνη της καθημερινής σας μέριμνας παρατηρήσει τα βλέμματα των παιδιών των φαναριών. Πόση λύπη αλλά και πόση σκληρότητα μαζί συνυπάρχουν;

Αλλά και σε κάτι Ασιάτες μεσήλικες που με ταπεινωμένο βλέμμα, γεμάτο βουδιστική εγκαρτέρηση, σας προσφέρουν μια ανθοδέσμη;

Μπορείς πάλι να ξεχάσεις το βλέμμα του τοξικομανούς που σε πλησιάζει αξύριστος, παλικάρι είκοσι χρόνων, απλώνει το χέρι του, ενώ η φωνή σφυρίζει. Βλέμμα απελπισίας, πλήρους αυτοεξευτελισμού και κραυγαλέου πανικού. Μπορείς να ξεχάσεις τα παιδικά μάτια πίσω από τα συρματοπλέγματα ή τα κάγκελα φυλακών, που κρέμονται, τα βλέμματα, από τα βλέμματα των περαστικών και ετάζουν καρδίας και νεφρούς;

Ολα αυτά τα βλέμματα δεν είναι φωτογραφικές μηχανές, είναι φωνές ψυχής, είναι εκροές φωτός εσώτερου, είναι φως εκ φωτός που δικάζει και δικάζεται στα σκοτεινά μονοπάτια του συμπαντικού χάους».